ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ…ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

Τριών ετών, παραθερίζοντας στη Νέα Μάκρη, είχα γίνει ένα με το κόκκινο τρίκυκλό μου. Τόσο πολύ, που δεν το αποχωριζόμουν ούτε την ώρα του φαγητού! Ένα γαλάζιο BMX ήταν το επόμενο ποδήλατο που «έλιωσα» στις βόλτες, ενώ ένα mountain bike ήταν το μεταφορικό μου μέσο, όλα τα σχολικά μου χρόνια. Ακόμα θυμάμαι την απέραντη αίσθηση ελευθερίας που μου πρόσφεραν η βόλτες πάνω στην άβολη σέλα του, ψυχολογικό καταφύγιο στη διαδρομή σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο κατά τη διάρκεια των πανελλήνιων εξετάσεων. Πέντε φοιτητικά χρόνια, ένα δίπλωμα οδήγησης, 7 χρόνια εργασία σε γραφείο μακριά από το σπίτι, δυο μετακομίσεις, έναν γάμο και δύο παιδιά αργότερα, το ποδήλατο σκονίστηκε για τα καλά στην αποθήκη, το ίδιο και η παιδική ανεμελιά μου. Ήρθε όμως φέτος η ονομαστική μου γιορτή, και με αυτήν προσγειώθηκε στον κήπο του σπιτιού  -ως δια συζυγικής μαγείας-, το νέο μου παιχνίδι: ένα ηλεκτρικό ποδήλατο. Ναι, αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, μαζί με το παιδικό κάθισμα. Οι οδηγίες χρήσης β +α= βα:  φορτίζεις την μπαταρία στο σπίτι, πατάς το ειδικό κουμπάκι on, ξεκινάς πετάλι και έφυγες! Το ίδιο απλά με το πρώτο μου τρίκυκλο, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον κουβαλώ μαζί των 3χρονο γιο μου και τσάντες από το super market χωρίς να ιδρώνω! Δεν θα είναι υπερβολικό αν πω, ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχω εθιστεί στο ποδήλατο, ότι κυκλοφορώ με το πλατύ χαμόγελο της εφηβείας μου και ότι έχασα ένα κιλό, από αυτά που μου χρωστούσε η τελευταία μου εγκυμοσύνη. Ευχαριστώ λοιπόν για το καλύτερο δώρο ever!